मध्यान्हमै भोला झपक्क निदाएको थियो, मोबाइलको घण्टीले ब्युँझायो । मोबाइलमा भूपाल आफ्नो छोराको नाम देखेर उत्साहित भयो । अनि हत्त न पत्त मोबाइल रिसिभ गर्दै भोलाले प्रश्न गर्यो ः-
“ हलो, छोरा के छ खबर ” ?
उताबाट छोराले आफ्नो सफलता सुनायो — “बुबा, मैले लोकसेवा पास गरें नि ।”
“अब के भइस् त छोरा ” ?
“ सरकारी जागिरे भएँ बुबा । ”
“ कुन पदमा पाइस् । कहिले देखि, कहाँ जानु पर्छ त जागिर खान । ”
“ अधिकृत पदको जागिर हो बुबा । मन्त्रालयमै हुन्छ कि जिल्लामा हुन्छ । कहिलेदेखि जिम्मेवारी वहन गर्नु पर्ने हो केही दिनमा थाहा हुन्छ । दुईतीन दिनपछि म घर आउँछु । आज अलि हतारमा छु । अरु कुरा त्यहीं आएर गरौंला नि बुवा, ।” भुपालले अनायासै सुखद खबर सुनाएर फोन काट्यो ।
सपना जस्तो विपनामा भोलालाई पत्यार नै लागेन । यसबेला उसकी श्रीमती फूल लिन गएकी छे । खुशीका भाव श्रीमतीसँग बाँड्न ऊ आतुर छ । अहो ! म पनि हाकिमको बुबा भएँ त । मनमनै दंग परेर भोला एक्लै मसुमुसु हाँसेर ओछ्यानमै पल्टिरह्यो ।
अनायासै भोला विगतमा पुग्यो । ४५ वर्ष अघिका झझल्काहरू सिनेमाको रिलभैंm सरर घुम्दै उसको मस्तिष्कमा आए । त्यसबेला ऊ लगभग तीन वर्षको भएको थियो होला । एउटा विस्कुटको प्याकेट उसको हातमा राखिदिएर कसैले उसलाई बिच बजारमा छाडिदिएको थियो । धमिलो सम्झना उसको मानसमा खनिए । दाहिने खुट्टाको घुँडादेखि तलको अङ्ग नभएको हिंड्न नसक्ने विकलाङ्ग आपूmलाई छाडेर जाने मानिस को हो उसलाई केही थाहा छैन । साँझ परेपछि माग्नेहरू त्यहाँबाट हिँडेपछि ऊ रुन थाल्यो । त्यसैबेला एउटी माग्ने बुढीले उसलाई दया गरेर आफैसँग लिएर गई । आपूmले खाने खाना उसलाई दिई र कोठाको एकछेउमा गुन्द्री ओछ्याएर सुत्न दिई । भोलिपल्ट देखि ती बुढीमान्छेले उसलाई पनि माग्ने कर्ममा नै लगाएर आफ्नै छेउमा राखिन् ।
समय बित्दै गयो आफ्नै गतिमा । माग्ने कर्ममा लागेको त्यो बालक र ती बुढीमान्छे एकअर्काका आड भरोसा भए । समयले उनीहरूलाई आमा र छोराको जस्तो मायालु नातामा बाँधिदियो । आपूmलाई भोलाको नामाकरण तिनै बुढीले नै गरेको थाहा छ उसलाई ।
उमेरसँगै समयले भोलालाई वैशाखी टेकेर हिंड्ने बनायो । नौ वर्षसम्मको उनीहरूको साथलाई दैवले निर्ममतापूर्वक अनायासै छुटायो । भोलालाई दया हैन माया गर्ने ती स्नेहालु माग्ने बृद्धाले एकदिन भोलालाई चटक्कै छाडेर सधैंका लागि तारा बन्न आकासतर्पm गइन् । त्यसपछि पो भोलालाई आफू टुहुरो भएको अनुभव भयो ।
भोला सानैदेखि इमानी र गुनिलो थियो । उसलाई आफ्ना माग्ने साथीहरू, फूल बेच्ने, प्रसाद बेच्ने, खानेकुरा बेच्नेदेखि लिएर पूजारी, भक्तजन र वरिपरिका सबै मानिसले माया गर्थे । ऊ सबैको विश्वासको पात्र भइसकेको थियो ।
एकदिनको कुरा हो । भोलाले आफू माग्न बस्ने छेउमै फूल बेच्दै गरेकी एउटी युवतीलाई देख्यो । नयाँ केटी देखेर —‘तिम्रो नाम के हो ? फूल बेच्न कहाँबाट आयौ ?’ भोलाले पहिलो दिनमै सोध्यो ।
“ म निर्मला हु । माथिल्लो पेटीमा बसेर फूल बेच्थँ,े दाइ !’— छोटकरीमा जवाफ दिई उस्ले ।
त्यसपछिका दिनहरूमा उनीहरू ओर्तिर पर्तिर बसेर आ-आफ्नो कर्म गर्थे । हातभरि चुरा लगाएकी, रातो टीका लगाएकी, माला लगाएकी मायालु भावकी त्यो केटी सधैँ-सधैँ एक्लै हुन्थी । उनीहरूबीचको संवाद बढ्दै गयो । यस्तैमा एकदिन भोलाले जिज्ञासा राख्यो —‘बैनी, काँ बस्छ्यौ । घरमा अरुको को छन् ?’
‘माथिल्लो गाउँको एउटा घरमा एउटा कोठा भाडामा लिएर बसेकी छु म । श्रीमान बिहे हुने बित्तिकै बेपत्ता हुनुभयो । कहाँ जानुभयो थाहा छैन । आमाबुबा कोही हुनुुहुन्न । बाँच्नका लागि फूल बेच्न थालें ।’ उकुसमुकुस भएकी निर्मलाले मनको बह कही । उसको कुरा सुनेर भोलालाई करुणा जाग्यो ।
हाँसो, अाँसु घामपानीसँग हातमालो गर्दै ती दुईको जीवनशैली आ-आफ्नै गति र शैलीमा चल्दै गयो । माग्ने कर्म गर्ने भोला सधँै सुकुलो हुन्थ्यो । रहँदाबस्दा निर्मलको मनमा भोला को होला, कस्को छोरो होला भन्ने जिज्ञासाहरू उब्जिए । रोक्दारोक्दै पनि एकदिन निर्मलाले भोलालाई सोधी —‘दाइ, तपाईको घर कहाँ हो ? घरमा अरु को हुनुुहुन्छ ?’
“ऊ त्यो घरमा एउटी बुढी आमाले मलाई बालकैदेखि आश्रय दिइन् । मैले जान्दा मेरो भन्नु उनै थिइन् । केही वर्ष अघि उनको पनि मृत्यु भयो । त्यसपछि म एक्लै छु, बैनी ।‘— भोलाले आफ्नो कुरा स्पष्ट बतायो ।
उनीहरूको मित्रता यसरी नै बढ्न थाल्यो । भोलासँग सहृदय बनेपछि यसो कहीँ कतै जानुपर्दा निर्मलाले ‘दाजु, म एकछिन बाहिर जानुपर्यो, यतातिर यसो हेर्दिनु है’ भनेर जान थाली । त्यसबेला भोलाले फूलको रेखदेख गर्दै फूलमाला बिक्री गरेको हिसाब राम्ररी दिन्थ्यो ।
यसो चियाखाजा खाँदा निर्मलालाई पनि दिउँ झै लाग्थ्यो भोलालाई । तर के भन्ने हो मैले खान दिंदा भन्ने सोचेर असजिलो मान्दै एक्लै खान्थ्यो । सुरुसुरुका यस्तै असजिला र जिज्ञाशाहरू भए पनि पछिपछि भोलाले ‘बैनी, चिया खानु न’ भनेर निर्मलालाई दिन थाल्यो । यसरी अरु खानेकुराहरू पनि निर्मलाले खावोस् भनेर भोलाले दिन्थ्यो । निर्मलाले पनि ‘दाजु, अलिकति खानु न’ भन्दै आफूले ल्याएको खाजा भोलालाई दिन थाली ।
यसरी उनीहरूका बीचमा मित्रता भ्mयाङ्गिन थाल्यो । माग्ने कर्ममा समर्पित भोलाले आफ्नो शारीरिक र पेशागत दुर्बलताको कारणले निर्मलालाई केही भन्न सकेको थिएन । निर्मलालाई पनि एक्लो जीवन बाँच्न कठिन नभएको त कहाँ हो र ? त्यसैले लाज र अप्ठ्याराको पर्खाल सकीनसकी भत्काउँदै एकदिन निर्मलाले नै कुरा अगाडि बढाई ।
“तपाई पनि एक्लै, म पनि एक्लै । मेरो कुरा तपाईलाई ननिको लाग्दैन भने हामी दुई मिलेर एउटा नयाँ जीवन सुरु गरौं न ।”
अप्रत्यासित रुपमा निर्मलाको यस्तो प्रस्ताव सुनेर भोला खुसी नै भयो । फेरि मनमनै सोच्यो, म यस्तो अवस्थाको मान्छेसँग ऊ खुसी हुन्छे र ? मनमा उब्जिएका उद्वेलित भावतरङ्गहरू एकाएक उसको मुखबाट निस्कियो ।- “ निर्मला, म यस्तो अपाङ्ग माग्ने मान्छे, । न मेरो घर छ, न मेरो आप्नै बास छ । यस्तो मान्छेसँग तिमीले के सोचेर यी कुरा भनेकी हौ ?” “अपाङ्ग हुनुमा र गरीब हुनुमा तपाँईको के दोष छ र ? जे जस्तो भए पनि यति दिनको संगतमा मैले तपाईको हृदय सफा पाएँ । म पनि एक्लै छु । तपाई पनि एक्लो । तपाईसँग पनि फूल बेच्ने कला छ्रंदैछ । तपाईले गर्न नसक्ने काम म गर्छु । माग्ने काम छाडेर यही फूल बेच्ने काम मिलेर गरौंला । ”— निर्मला एकाएक भावुक भई ।
